Med sommarfuglevengeslag
i havskodde og røyk.
Kom ord i meg,
og vekte gamal vår.
Vekk var frosen vinterskrud
med frostroser og is.
Eg smilte varmt med heile meg,
mintes det som var.
Så tok eg fyrste skritt på veg,
mot ukjend mark og skog.
Der bekkar klukkar, leikar lett
kring gamle nåletrær.
Men turen vart meir enn lang,
og bratte bakkar mot.
Då segla det ein sommarfugl
med skuggelause slag.
Den kom med last av sommarvind,
og morgonkloke ord.
Eg tok dei med som nistemat,
mot uro djupt i meg.
Så takk min vakre sommarfugl,
for vegen som eg fekk.
Sjølv om du ikkje viste det,
var stien i frå deg.
av Oddvar Jersin
